viernes, 12 de junio de 2009

Aquiles


Aquiles


Prototipo de heroe guerreiro, cantado pola épica homérica. A rapidez e un carácter implacable eran as súas principais características.
Aquiles, fillo de Tetis e Peleo, é o protagonista da Ilíada de Homero. A súa nai somerxeuno na lagoa Estixia para facelo inmortal. Converteuse desde entón en invulnerable, agás o talón, por quedar este sen mergullar. O seu carácter, ás veces implacable, xustifícase porque sabe que non vivirá moito tempo: elixiu unha vida curta pero con gloria a unha longa pero escura. Combateu na guerra de Troia onde, despois da morte do seu amigo Patroclo, matou a Héctor. Morreu en torno a Troia, ferido mortalmente por unha frecha disparada por Paris, pero dirixida por Apolo ao seu talón.

Perseo


Era fillo de Zeus, metamorfoseado en chuvia de ouro, e de Dánae.

Acrisio, avó de Perseo, preguntoulle a un oráculo como podía ter fillos; o deus respondeulle que a súa filla Dánae tería un, e que sería o causante da súa morte. Acrisio, asustado por si se facía realidade o vaticinio construiu unha cámara subterránea e encerrou a súa filla. Zeus converteuse en chuvia e penetrou por unha fenda no teito e obtuvo o amor da xove.

Dánae puido dar a luz nesa cámara e estivo coidando do fillo uns meses ata que un día, cando o neno estaba xogando, foi escoitado polo avó. Cando Acrisio se enterou do ocorrido decidiu tirar ao mar a Dánae e a Perseo. Os náufragos foron recollidos por un pescador chamado Dictis, irmán do tirano da illa, Polidectes.

Un día, durante un banquete con todos os seus amigos, o tirano preguntoulle a Perseo que regalo tiña pensado facerlle. Todos coincidiron con que o regalo apropiado sería un cabalo. Ao día seguinte todos se presentaron con cabalo menos Perseo, que apareceu coas mans vacías. Entón como castigo Polidectes ordenoulle matar á gorgona Medusa, e se non o cumpría quedábase con Dánae.

Tras moitas paradas no camiño conseguiu chegar xunto as Gorgonas (Esteno, Euríale e Medusa). A única mortal delas era Medusa. Tiña o poder de convertir en pedra a aquel ao que mirase, pero coa axuda dun escudo que reflexou a súa propia mirada a que se convertiu en pedra foi ela, e aproveitando iso cortoulle a cabeza, da cal apareceu u cabalo alado Pegaso.

lunes, 8 de junio de 2009

OTIUM: cena de fin de curso del IES de Curtis


Desde hace unas semanas vengo leyendo con placer y, lo reconozco, con cierta envidia en los blogs-cómplices de mis compañeros/as las crónicas de cenas y despedidas que ponen -inmejorable- fin a un curso y, en muchos casos, a una etapa. Pues bien, ya era hora de que estas alas de sirena sacasen también del armario sus mejores galas para albergar el relato de la cena de los alumnos de 2º de bachillerato del IES de Curtis, a la que tuvieron la deferencia de invitarme, a pesar de que sólo les daba clase a tres de ellos (ellas, en este caso), y a la que, por supuesto, tuve el placer de asistir. Menuda es una para perderse una fiesta...

El banquete tuvo lugar en Melide, "cerne de Galiza" (un saludo si lees esto, Susana-Aspasia). Comimos mucho y muy bien, bebimos cada cual lo que y cuanto consideró oportuno (unos más y otros menos pero ninguno en exceso; yo opté por el agua mineral porque hay ocasiones en que 0'00 es la mejor nota) y hablamos de muchas cosas, incluso de griego. Me fue muy grata la (al parecer) tradicional "firma de orlas": era algo que desconocía pero reconozco que tiene su encanto dejar por escrito los deseos de éxito y felicidad para el futuro. A muchos, a todos los que me lo pidieron, fuesen alumnos directos o no, les deseé por escrito un camino jalonado de triunfos, buena suerte en la Bonoloto, novios/as trabajadores/as...

Estoy seguro de que no les faltará viento favorable en su travesía, sea cual sea el mar que elijan. Otra posibilidad sería mal pago a su honestidad y a su lealtad, materias que no figuran en el curriculum pero que, al final, son las verdaderamente fundamentales. O, al menos, así debería ser. Chicos, pedid que el camino sea largo, como decía el poeta Kavafis, y disfrutad siempre del presente ("carpe diem"), aunque sea imperfecto. Os lo dice quien no siempre (o casi nunca) ha sabido hacerlo: así me va...



Mención aparte merecen, obviamente, mis tres alumnas de griego II: ciertamente pocas podían competir en belleza y elegancia con ellas. Claro que aquí supongo que soy algo más que sospechoso de subjetividad. Es difícil ser objetivo a la hora de valorar a tres personas que me obsequiaron durante estos nueve meses con su paciente y agradable compañía, que contribuyeron grandemente a que mi estado de (des)ánimo no degenerase en nada peor, que se supieron convertir en una Ítaca inesperada e inmejorable, aunque efímera...Espero que mi recuerdo no sea efímero para ellas. El suyo para mí no lo será. Así se lo hice constar en sus orlas. Agradecido por lo recibido, Lucía, Laura, Andrea.


Un saludo y buena suerte.

viernes, 5 de junio de 2009

HELENISMOS CURIOSOS

Mausoleo: A palabra que nos sirve para designar o monumento funerario no que se depositan os féretros chegounos do latín Mausoleu(m) e este de Mausolo, rey de Caria, unha rexión do Sur de Asia Menor, actual Turquía, que viviu no século IV a. C. Este ordenou facer unha gran tumba para enterrarse a si mesmo e de ahí que hoxe en día designe un monumento funerario.



Morfina: Esta substancia usada en Medicina para provocar sono e calmar dolores debe o seu nome a Morfeo, deus grego e latino do sono, fillo da noite.



Sibarita: O termo que se usa para designar á persoa de gustos e costumbres moi refinados e luxosos vén de Síbaris, unha colonia grega, hoxe desaparecida, situada ó sur de Italia, na que os habitantes, é dicir, os sibaritas vivían rodeados de luxo.



Quimera: Chamamos así a un desexo que, anque a imaxinación o presente como alcanzable, a realidad confírmao como inaccesible. Este significado tómase dun ser montruoso da mitoloxía grega, chamado precisamnete Quimera, de aspecto difícilmente imaxinable, que, según a maior parte das versións, tiña cabeza de león, corpo de cabra e rabo de serpe.



Orquídea: As raíces desta planta están constituídas por dous bulbos simétricos. O seu nome, basado na similitude con ditos bulbos, provén do grego orkhis, "testículo".